18 januari 2013 - Soms zit het mee, soms zit het t

Vrijdagochtend dus om 5.30 uur opgestaan, een snel ontbijtje genuttigd en afscheid genomen van Adriana alvorens we de hutkoffer weer in Zodiac hebben geladen om weer richting de wal te vertrekken. Ook zijn onze schoenen na 4 dagen weer uit de plastic zak gekomen, want die hadden we toch wel weer nodig voor het vervolg van de reis.

Het was, zoals al gezegd, redelijk winderig en dus was er wel wat deining en dus opspattend water en dus een (zeik)natte broek omdat ik voorin zat. Maar gelukkig droogt het hier allemaal lekker snel, dus voordat we in het vliegtuig zaten was het alweer opgedroogd. Eerst nog ff inchecken en dat is hier dus een lijstje invullen met je gegevens, je spullen op een weegschaal leggen en dan maar wachten. Je staat hier zo'n 20 meter van de start-, c.q. landingsbaan en je ziet het vliegtuig mooi aan komen vliegen, aan de grond komen en na een tijdje komt het weer taxiënd naar de 'vertrekhal'. Waarschijnlijk de grootste vertrekhal ter wereld, want je staat hier gewoon in de buitenlucht :-).

En omdat er voor sommige dingen niet alleen een eerste keer is, maar ook een tweede, zat ik wederom achterstevoren in het vliegtuig. Wel aan de andere kant , hetgeen een geluk was omdat ik toen mooi zicht had op de eilanden waar we gelegen hebben en later ook op Panama City zelf.

Op de luchthaven moesten we onze paspoorten laten zien en die zaten in de rugzakken die bij de bagage terecht waren gekomen. Dus even apart staan en toen de bagage binnen gebracht werd wij op onze rugzakken afstormen en toen begon er iemand te roepen dat we daar niet aan mochten komen. Toen Dop uitlegde dat het voor de paspoorten was, mochten we deze eruit halen. Nadat alle bagage uitgestald lag op de grond kwam 'Commissaris Rex' even snuffelen. Tsja, de San Blas eilanden liggen dicht bij Colombia, dus niet onlogisch dat hier extra wordt gecontroleerd. Maar gelukkig sloeg Rex niet aan en konden we onze weg vervolgen. Onze taxichauffeur zou klaar staan om ons naar het hostel te brengen om de achtergelaten bagage weer op te halen waarna we naar de autoverhuur zouden gaan. Maaaaaar ......

Onze taxichauffeur was nog nergens te bekennen?! Okay, misschien is het druk op de weg, heeft 'ie gewacht totdat de vlucht geland was voordat hij naar de luchthaven zou gaan, dus gewoon even wachten. Het was inmiddels alweer 8 uur in de ochtend en rond 8.15 uur toch maar even met de dame van het hostel gebeld en die zou er achteraan gaan. Om half negen nog maar eens gebeld en onze taxichauffeur had blijkbaar een andere afspraak en nu was er iemand anders onderweg. Met een minuutje of tien zou die er zijn en dat was dan inderdaad ook zo. Aangekomen bij het hostel ff snel ingelogd op het netwerk om jullie reactie te lezen en toen nog even snel naar de shopping mall want ik had mijn kaartje van 8 GB helemaal vol! Komen we bij de mall, stapt er een bewaker op ons af en zegt dat we niet naar binnen kunnen want het gaat pas om 10 uur open!!!! En nu is het half tien, dus wat nu? Weer teruggegaan richting hostel en onderweg ontbeten bij Te Cafe, een leuk zaakje in de buurt van het hostel. Inmiddels was het 10 uur en dus snel een nieuwe kaart gekocht, 16 GB deze keer, en terug naar het hostel want we konden onze auto om 10 uur ophalen.

Dop aan de hostelmevrouw vragen of deze met het verhuurbedrijf wilde bellen dat we iets later waren om te voorkomen dat onze auto aan iemand anders verhuurd zou worden. Uiteindelijk is een heel gesprek gaande en geeft de hostelmevrouw aan dat we de auto dichterbij op kunnen halen. Scheelt tijd en taxigeld. OK, op pad dan maar. De tijdwinst was niet echt winst, maar eerder verlies, want half Panama City is opgebroken en alles staat vast en wij dus ook. Rond 11.30 uur bij Alamo aangekomen alle papieren verzameld en naar de balie gestapt. We werden inderdaad hier verwacht, dus dat ging goed! Totdat iemand zei dat hij onze auto ging halen. Auto halen? Staat dat ding niet hier voor de deur dan? Nope, die moest van Tocumen Airport komen, zo'n half uurtje rijden. Mmmmm, dus maar rustig gaan zitten en om 13.15 uur komden we onderweg in onze Hyundai Elantra. Dit was wel een upgrade, want het is een modelletje groter en met automaat, dat dan weer wel.

De route naar El Valle over de Panamericana highway was toch anders dan voorgesteld. Eerst was er een stuk 4 baans weg, maar dat is geen autosnelweg voor 120 km/h. Nee, gewoon 80 km/h en een beetje om van die gasten heen laveren die met 50 km/h in de linkerbaan sukkelen. Dat zal wel het gevolg zijn van de Amerikanen die hier waren en het 'keep lane' principe ook hier geïntroduceerd hebben. Enige voordeel is dat je ongestraft rechts in kunt halen! Verder is de bebording van de route ook minimaal. Piepkleine bordjes met de afslagen (meer zijstraten dan afslagen eigenlijk) naar dorpjes en af en toe een bord met de toegestane snelheid. De ene keer 80, dan weer 40, dan 60 en soms ook 100. Niet heel veel logica in te ontdekken, maar vooruit, we zijn op vakantie, dus geen NL tempo aangenomen en maar met de meute meegesukkeld.

Na zo'n 96 km (1,5 uur over gedaan!) de afslag richting El Valle gevonden en toe nog een uurtje richting het vulkaandorp. Wel nog ff gestopt bij een pizzeria onderweg en heerlijk geluncht. Eenmaal aangekomen in El Valle het hotel gezocht en ingecheckt. De klok liet alweer half vijf zien. We hadden ons al een beetje verheugd op de kookkunsten van de eigenaar, want die stond hier om bekend. Zit die meneer in een stoel te wachten op de fysio omdat hij 4 maanden geleden van de trap is gevallen en amper rechtop kan zitten. Dat was wel heel vervelend voor hem, maar hé, wat dacht je van ons?! O nee, dat is niet echt een vakantiegedachte, dus de zinnen verzet en buiten de deur gegeten. Gezien de tijd was er niets meer open in het dorp en/of de omgeving, maar toch maar naar het centrum gelopen waar een marktje was. Zo'n snuisterijen gebeuren met de meest onmogelijke souvenirs. Kortom, met een flesje water van de Chinese supermarkt (de meeste winkels hadden Chinese eigenaars leek het) weer terug naar het hotel. Hier nog even wat grote rode mieren op de kamer plat geslagen en vervolgens naar een restaurantje gereden.

Blijkbaar is het in deze regio normaal dat het hier 's avonds waait, en niet zo'n klein beetje ook! Vermengd met wat zand raast de wind door de straten en de golfplaten daken maken een kabaal van jewelste. Wel lekker gegeten en weer richting het hotel getogen voor de nodige nachtrust, want het was toch wel een lang dagje .....

P.S. .... En uiteindelijk kunnen we hier ook weer om lachen als we het later weer eens lezen ;-)!!!!