19-01-13, Boquette - Op naar de koffie
Door: Emiel
19 Januari 2013 | Panama, Jaramillo Abajo
Na de enerverende ervaringen in El Valle en de diepe indruk die het plaatsje op ons heeft gemaakt besloten dat we na het ontbijt direct naar Boquette zouden rijden. De eigenaar van het hotel had gezegd dat het zes uur rijden was naar Boquette, zo'n 400 km westwaarts.
Bij het ontbijt werden we uitgenodigd door Gary en Carla, 2 Americano's die alleen op het ontbijtterras zaten. Wij dus, sociaal als we zijn, aangeschoven en wat gekletst over San Francisco, waar zij wonen, vakanties, eten (zij beiden glutenvrij overigens, maar dat terzijde :-)). Uiteindelijk schoot de tijd behoorlijk op en kwam er ook nog een ander stel bij. Via omwegen kwam het gesprek op verkeersboetes en dat dat hier het makkelijkst afgaat als je je paspoort even aan de politieagent geeft met een 20 dollar biljet erin. Tsja, zo gaan het hier dus met buitenlanders omdat die eigenlijk geen boete kunnen krijgen omdat ze geen inwoners van Panama zijn en dus geen postadres hebben hier. Dus je hebt of een ongelofeloos oponthoud omdat de politie vanalles gaat controleren of je doet een kleine donatie aan het studiefonds van de kinderen van de agent en je kunt weer doorrijden.
De weg naar Boquette was er één van extremen ... Snelheden die varieren van stilstaan voor een binnenlandse grenspost tot slingerend over de weg om de kuilen te ontwijken. Een behoorlijk deel van de weg bestaat uit van die betonplaten waar vroeger ook de Belgische snelwegen uit bestonden. Dus continue zo'n 'doek, doek, doek' geluid ... Erg rustgevend ;-)
Gelukkig had de hoteleigenaar ons gewaarschuwd dat er na Santiago geen tankstation te vinden was gedurende 250 km. Kijk, zo ontstaan vanzelf de avonturen als je dat dus NIET weet ... Dus wij braaf maar even tanken in Santiago!
Oja, Dop moest eerder ook nog even naar het toilet. Dat is dan weer een speciale belevenis, want dat was blijkbaar al een tijdje niet meer schoongemaakt. Het was dat de nood hoog was, maar anders .... Later heb ik op een andere plek inderdaad kunnen bevestigen dat je behoorlijk desperado moet zijn om hier te gaan zitten. Hebben wij mannen toch een licht voordeel (wil het niet klein noemen, want dan krijgen we daar weer opmerkingen over ;-))!
In Santiago stond er langs de weg een bord van een hotel aan een meer, dus dat leek ons wel een geschikte lokatie om te lunchen. Het eerste bord gaf aan dat het nog 12 minuten rijden was. Dus geen km's maar minuten, lastig als je na 5 minuten een bord tegen komt dat het nog 3 minuten is, hoe ver is het dan nog?! Dus goed opletten voor andere bordjes die aan zouden moeten geven waar we moeten zijn.
Het hotel zag er best aardig uit dus wij naar binnen. Hier stond de muziekinstallatie op 10 en was men druk doende met de voorbereiding voor een huwelijk. Allemaal tafels rondom het zwembad, her en der bloemstukken en versieringen, zal wel gezellig worden, maar zonder de Hollandeses, want die moeten verder!
Zo gezegd, zo gedaan en de Panamericana was inmiddels al tweebaans geworden en het asfalt van mindere kwaliteit. Daarbij kwamen dan nog de heuvels en vrachtwagens en dan kun je je voorstellen dat 400 km best lang duurt. Maar uiteindelijk bij David aangekomen en daar moesten we afslaan naar Boquette. De handleiding van de eigenaresse van het hotel was niet geheel op schaal (of geheel niet, kies maar) en neem daarbij een drietal omleidingen en dan wordt het best gezellig in de auto. Zeker als je je bedenkt dat er in Boquette het jaarlijkse 'koffie en bloemen feest' gaande was. Een soort van kermis en braderie waar de gehele omgeving naar toe komt. Dus dat leidt tot een file met mensen op zoek naar een parkeerplaatsje. Maar dat had de eigenaresse voorzien en die had een ingekleurd routeplaatje gemaild. Dus wij de rose route volgen en ja, toen werd het spannend ... 'Hier moeten we af' ...'nou, volgens mij niet' ... 'Waar is dat bruggetje nou?' .... 'Shit, nou zitten we weer op de hoofdweg in de file'. Maar uiteindelijk kwamen we aan de rand van het centrum waar we linksaf moesten. Volgens het plaatje zouden er meteen een paar herkenningspunten liggen aan de weg, maar later bleek dat die dus een metertje of twee-, driehonderd verderop de weg lag. Daar kwamen we dus de tweede keer achter en toe wisten we dat we tenminste op de goede weg zaten!
Eenmaal aangekomen bij de Boquette Garden Inn was het social hour al begonnen, het was namelijk al half zeven 's avonds: ruim zeven uur gereden over 400 km. Een tempo dat lijkt op NL op maandagochtend na hevige sneeuwval ;-)
De sleutel lag in het bakje naast de deur van de receptie, dus die snel gepakt en de huisje gezocht. Ook dat lukte redelijk spoedig maar toen kwam het openen van de deur. Stel je voor, je hebt net lekker zitten kissebissen over hoe op je bestemming aan te komen en je moet beiden hoognodig naar het toilet, want ja, stoppen onderweg doe je hier dus niet zomaar en het laatste stukje denk je van: dat doen we wel in het hotel ... een logische gedachte, nietwaar?!
En dan gaat dat #}%]+*}# slot niet open!!!! Zitten er 2 sloten op de deur, waarbij je de sleutel beide kanten op kunt draaien. Achteraf berekend zijn er dus 4 mogelijkheden, maar de ratio is ver te zoeken onder druk (van de blaas) kan ik je verzekeren.
Dus maar naar het happy hour gesneld en de eigenaresse de deur open laten maken. Waarschijnlijk hadden we 3 vd 4 opties gehad, dus we waren bijna binnen, maar dit leek toch de snelste weg naar de oplossing.
Het social hour was een 'complementary drink' en was gekeuvel tussen de gasten onderling. Maar we moesten ook nog even de excursie naar de koffieplantage regelen, dus even Dani aangeschoten, de barman, en die ging even bellen. Toen zei hij vrolijk: morgen zijn er geen tours, het is zondag en dan zijn ze dicht. Ja maar ... We zijn hier alleen morgen, maandag gaan we weer verder! Hij nog iemand anders bellen en die kon gelukkig wel. Zondagochtend, 9 uur kunnen jullie mee. Pjoew, bijna dat hele eind gereden en dan de hoofdact van deze regio missen, dat zou niet helemaal lekker zijn gevallen na de afgelopen 2 reisdagen ;-)
En er moest nog ff gegeten worden en dus 200 meter gelopen naar 'Georges'. Een grill restaurant dat goed bekend stond bij Susan en Jason, de eigenaren van de BGI. Het was eigenlijk niet meer dat een zelfgebouwde voetbalkantine met een hevig klapperend golfplaten dak.
Er was geen menukaart, maar alleen een klein schoolbord met de beschikbare eterij. Dat klonk goed, maar sommige dingen waren wel een beetje prijzig.
Toen van iedereen de bestelling was opgenomen (we waren met z'n zessen van de BGI, onafhankelijk van elkaar binnengelopen) ging George aan de slag. Toen het eten op tafel kwam was mijn eten inmiddels niet meer warm, omdat hij iedereen tegelijkertijd uitserveerde. Mijn groene curry gerecht ging dus terug naar de keuken en kort daarna klonk er een 'ping' ... Mijn eten was weer warm. Ja, het waaide zo enorm in de keuken dat het erg snel afkoelt was het verhaal ... Dus mijn inmiddels tot magnetronmaaltijd gedegradeerde hap opgegeten en maar geen koffie besteld, omdat die uit ervaring niet echt lekker is hier.
Op de kamer maar 'espresso' gemaakt met onze oploskoffie en nog wat gelezen en geschreven om vervolgens te genieten van een welverdiende nachtrust (vinden wij ;-))
Bij het ontbijt werden we uitgenodigd door Gary en Carla, 2 Americano's die alleen op het ontbijtterras zaten. Wij dus, sociaal als we zijn, aangeschoven en wat gekletst over San Francisco, waar zij wonen, vakanties, eten (zij beiden glutenvrij overigens, maar dat terzijde :-)). Uiteindelijk schoot de tijd behoorlijk op en kwam er ook nog een ander stel bij. Via omwegen kwam het gesprek op verkeersboetes en dat dat hier het makkelijkst afgaat als je je paspoort even aan de politieagent geeft met een 20 dollar biljet erin. Tsja, zo gaan het hier dus met buitenlanders omdat die eigenlijk geen boete kunnen krijgen omdat ze geen inwoners van Panama zijn en dus geen postadres hebben hier. Dus je hebt of een ongelofeloos oponthoud omdat de politie vanalles gaat controleren of je doet een kleine donatie aan het studiefonds van de kinderen van de agent en je kunt weer doorrijden.
De weg naar Boquette was er één van extremen ... Snelheden die varieren van stilstaan voor een binnenlandse grenspost tot slingerend over de weg om de kuilen te ontwijken. Een behoorlijk deel van de weg bestaat uit van die betonplaten waar vroeger ook de Belgische snelwegen uit bestonden. Dus continue zo'n 'doek, doek, doek' geluid ... Erg rustgevend ;-)
Gelukkig had de hoteleigenaar ons gewaarschuwd dat er na Santiago geen tankstation te vinden was gedurende 250 km. Kijk, zo ontstaan vanzelf de avonturen als je dat dus NIET weet ... Dus wij braaf maar even tanken in Santiago!
Oja, Dop moest eerder ook nog even naar het toilet. Dat is dan weer een speciale belevenis, want dat was blijkbaar al een tijdje niet meer schoongemaakt. Het was dat de nood hoog was, maar anders .... Later heb ik op een andere plek inderdaad kunnen bevestigen dat je behoorlijk desperado moet zijn om hier te gaan zitten. Hebben wij mannen toch een licht voordeel (wil het niet klein noemen, want dan krijgen we daar weer opmerkingen over ;-))!
In Santiago stond er langs de weg een bord van een hotel aan een meer, dus dat leek ons wel een geschikte lokatie om te lunchen. Het eerste bord gaf aan dat het nog 12 minuten rijden was. Dus geen km's maar minuten, lastig als je na 5 minuten een bord tegen komt dat het nog 3 minuten is, hoe ver is het dan nog?! Dus goed opletten voor andere bordjes die aan zouden moeten geven waar we moeten zijn.
Het hotel zag er best aardig uit dus wij naar binnen. Hier stond de muziekinstallatie op 10 en was men druk doende met de voorbereiding voor een huwelijk. Allemaal tafels rondom het zwembad, her en der bloemstukken en versieringen, zal wel gezellig worden, maar zonder de Hollandeses, want die moeten verder!
Zo gezegd, zo gedaan en de Panamericana was inmiddels al tweebaans geworden en het asfalt van mindere kwaliteit. Daarbij kwamen dan nog de heuvels en vrachtwagens en dan kun je je voorstellen dat 400 km best lang duurt. Maar uiteindelijk bij David aangekomen en daar moesten we afslaan naar Boquette. De handleiding van de eigenaresse van het hotel was niet geheel op schaal (of geheel niet, kies maar) en neem daarbij een drietal omleidingen en dan wordt het best gezellig in de auto. Zeker als je je bedenkt dat er in Boquette het jaarlijkse 'koffie en bloemen feest' gaande was. Een soort van kermis en braderie waar de gehele omgeving naar toe komt. Dus dat leidt tot een file met mensen op zoek naar een parkeerplaatsje. Maar dat had de eigenaresse voorzien en die had een ingekleurd routeplaatje gemaild. Dus wij de rose route volgen en ja, toen werd het spannend ... 'Hier moeten we af' ...'nou, volgens mij niet' ... 'Waar is dat bruggetje nou?' .... 'Shit, nou zitten we weer op de hoofdweg in de file'. Maar uiteindelijk kwamen we aan de rand van het centrum waar we linksaf moesten. Volgens het plaatje zouden er meteen een paar herkenningspunten liggen aan de weg, maar later bleek dat die dus een metertje of twee-, driehonderd verderop de weg lag. Daar kwamen we dus de tweede keer achter en toe wisten we dat we tenminste op de goede weg zaten!
Eenmaal aangekomen bij de Boquette Garden Inn was het social hour al begonnen, het was namelijk al half zeven 's avonds: ruim zeven uur gereden over 400 km. Een tempo dat lijkt op NL op maandagochtend na hevige sneeuwval ;-)
De sleutel lag in het bakje naast de deur van de receptie, dus die snel gepakt en de huisje gezocht. Ook dat lukte redelijk spoedig maar toen kwam het openen van de deur. Stel je voor, je hebt net lekker zitten kissebissen over hoe op je bestemming aan te komen en je moet beiden hoognodig naar het toilet, want ja, stoppen onderweg doe je hier dus niet zomaar en het laatste stukje denk je van: dat doen we wel in het hotel ... een logische gedachte, nietwaar?!
En dan gaat dat #}%]+*}# slot niet open!!!! Zitten er 2 sloten op de deur, waarbij je de sleutel beide kanten op kunt draaien. Achteraf berekend zijn er dus 4 mogelijkheden, maar de ratio is ver te zoeken onder druk (van de blaas) kan ik je verzekeren.
Dus maar naar het happy hour gesneld en de eigenaresse de deur open laten maken. Waarschijnlijk hadden we 3 vd 4 opties gehad, dus we waren bijna binnen, maar dit leek toch de snelste weg naar de oplossing.
Het social hour was een 'complementary drink' en was gekeuvel tussen de gasten onderling. Maar we moesten ook nog even de excursie naar de koffieplantage regelen, dus even Dani aangeschoten, de barman, en die ging even bellen. Toen zei hij vrolijk: morgen zijn er geen tours, het is zondag en dan zijn ze dicht. Ja maar ... We zijn hier alleen morgen, maandag gaan we weer verder! Hij nog iemand anders bellen en die kon gelukkig wel. Zondagochtend, 9 uur kunnen jullie mee. Pjoew, bijna dat hele eind gereden en dan de hoofdact van deze regio missen, dat zou niet helemaal lekker zijn gevallen na de afgelopen 2 reisdagen ;-)
En er moest nog ff gegeten worden en dus 200 meter gelopen naar 'Georges'. Een grill restaurant dat goed bekend stond bij Susan en Jason, de eigenaren van de BGI. Het was eigenlijk niet meer dat een zelfgebouwde voetbalkantine met een hevig klapperend golfplaten dak.
Er was geen menukaart, maar alleen een klein schoolbord met de beschikbare eterij. Dat klonk goed, maar sommige dingen waren wel een beetje prijzig.
Toen van iedereen de bestelling was opgenomen (we waren met z'n zessen van de BGI, onafhankelijk van elkaar binnengelopen) ging George aan de slag. Toen het eten op tafel kwam was mijn eten inmiddels niet meer warm, omdat hij iedereen tegelijkertijd uitserveerde. Mijn groene curry gerecht ging dus terug naar de keuken en kort daarna klonk er een 'ping' ... Mijn eten was weer warm. Ja, het waaide zo enorm in de keuken dat het erg snel afkoelt was het verhaal ... Dus mijn inmiddels tot magnetronmaaltijd gedegradeerde hap opgegeten en maar geen koffie besteld, omdat die uit ervaring niet echt lekker is hier.
Op de kamer maar 'espresso' gemaakt met onze oploskoffie en nog wat gelezen en geschreven om vervolgens te genieten van een welverdiende nachtrust (vinden wij ;-))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
