Van alles wat

16 januari 2013 - Tot zover ...

En nu ik wat bevindingen opschrijven van ons Panamá avontuur...

Nog over t vliegtuigtripje van 11 uur: toch erg leuk als de stewardess weer met koffie komt (meer dan 400 passagiers in t vliegtuig op weg naar Panama) en zegt, jullie hebben koffie zwart toch?! Ik sprak mijn verbazing uit en zij zei dat ze dat bij heel vriendelijke mensen probeerde te onthouden! Ben benieuwd of Tanja die actie ook wel eens probeert zeg maar, is echt een leuke gewaarwording vind ik :-), toch weer n leuk complimentje!!

Over ons hostel: was helemaal prima, ondanks de ligging aan/ in ;-) de keuken... En ondanks t 1.20 m smalle bedje.. De eigenaresse Jessica is heel aardig en behulpzaam, t bier ijs- en ijskoud daar, de minihondjes heel lief en ga zo maar door. En dat alles voor n zeer schappelijk prijsje, voor 3 nachten waren we 100 euro kwijt!

O ja, ook nog erg gaaf, de laatste avond zaten we gewoon wat te zitten bij de ingang van t hostel, E had 1 van de hondjes op schoot... En toen gingen er uiteindelijk 2 jongens een btje muziek maken, net om t hoekje, buiten. Zálig muziekje, ik zou wel uren hebben kunnen blijven zitten, maar helaas ging de wekker 5 uur later, dus toch maar naar bedje toe. Er is een jazzfestival in PC, wij zijn er dan helaas net niet.. Deze jongens zouden een soort 'masterclass' van een beroemde muziek-Panamees krijgen, vertelde Jessica!

Wat die J&G betreft, Ik denk dat t n stuk leuker met ze was geweest als we gewoon goed met elkaar hadden communiceren: E spreekt no Español, ik spreche kein Deutsch, Josefina doesn't speak English (oftewel iedereen sprak een pietsie van wat ik hiervoor schrijf, maar dus niet genoeg voor n leuke conversatie) en G....? sprak alle talen wel aardig ;-)..

En over aanklampende vakantiegangers gesproken: op het lokale vliegveldje Allbrook in PC hadden we er weer ééntje: een Indonesische Belg. Wij hoefden NIETS te zeggen (bij J&G kon dat nog wel :-)), deze meneer ging maar door. Hij reisde alleen, dus hij had t waarschijnlijk ff nodig... En ging maar door. We waren wel n btje blij dat hij in de wachtruimte in n andere rij (ja echt, ons werd ok verteld waar we moesten gaan zitten!) werd neergezet, het is wel heel vermoeiend zo heel vroeg in de ochtend te moeten luisteren en te moeten luisteren ;-).... Hij ging gelukkig met n ander vliegtuigje naar n ander eilandje.

En dan nog heb je trouwens de kans om iemand weer tegen te komen hier, al sta je op n praktisch onbewoond eiland. Wij werden door Edu afgezet op n eilandje waar een oude Kuna Yalaman en vrouw wonen (70 jr oud).. Terwijl hij ging vissen voor ons avondeten, kwamen we Maria Teresa uit It tegen, we wandelden om t eilandje heen en het Amerikaanse stel uit ons vliegtuigje zat, kwam ons tegemoet lopen, die waren ook daar afgezet.. We hadden t er maar druk mee. Ik ben nog even gaan zwemmen en zag in de verte een grote zeester, het kleine Italiaanse meisje Nina, dat ook net in zee zwom, zag mij kijken. Rent t water uit, pakt haar snorkelspul en sjeest naar beneden en pakt die zeester op en komt m bij mij brengen, zo gaaf!! Even later nog n kleintje erbij, lief toch?!

Dat vliegtuigje was echt heel krap, nadat we onze koffer hadden ingecheckt, moesten wij ook nog op de weegschaal, yek! Die vent zei het heel verontschuldigend, ik vond t wel komisch. Ze zeggen dat je handbagage niet zwaarder mag zijn dan zo'n 2 kilo, nou, als je in dat vliegtuigje zit weet je ook wel weer waarom: 2 kilo op je knieën (die je 3 kwartier niet meer kunt bewegen) is een stuk prettiger dan 5,5 kilo (zoals onze rugzakjes meestal van gewicht zijn).. Ook zag ik dat de propellerstukken een beetje weken, leken met een paar boutjes en een plaat aan elkaar geschroefd... Mmm, niet echt my cup of tea, schijtluis die ik ben ;-). Maar ja, we made it anyway!